Doğru Zaman-Doğru Ruh

Zaman geçiyor, saatler işliyor

Ve yalnızlığınla yine baş başasın 

Bunu seçiyorsun, saklanmayı 

Tüm insanlardan, tüm ruhlardan

Bazen kendinden bile

Kaçıyorsun, kaçınıyorsun 

Yorgunsun, mecalin yok 

Gecenin karanlığında parlayan yıldızlara bakıyorsun 

Adeta göz kırpıyorlar

İhtiyaç duyduğun her zaman oradalar

Yanlış zaman onlar için hiç geçerli olmadı

Ruhundaki yaralar için aynısı geçerli değil oysa

Ve nihayetinde seni sen yaptı 

Tüm bu yanlışlar 

Hepsi geçti, geriye sadece sen kaldın

Öncesi ve sonrası çok başka olan 

Ruhunun derinliklerinde umut yeşerten hislere sahip bir sen

Ket vurulan hayaller, acılar, tüm kötü hisler

Ruhuna çöken bir sis gibi orada olsalar da 

Nefes aldığın sürece o güzel hisler hep seninle 

Gökyüzü diyorum ve de yıldızlar

Doğru zamanı bekleyenler için 

Oradalar her zaman 

Doğru zaman beklentisindeki ruhlar için 

Zaman ve mekan kavramının alt edemediği

O ruhlar için oradalar 

Farklı gözlere aynı anda değen 

Aynı gökyüzü ve yıldızlar

Yanlışların yerini alan doğrular olmalı

Zamana yenik düşmeden önce

Gözlerinizin aynı anda buluştuğu gökyüzü ve yıldızlar

Yerini güneşin doğuşu gibi

Canlılığa ve samimiyete bıraksın

Göz göze değecek şekilde 

Sadece bir zaman meselesi

Doğru zamanda, doğru yerde

Doğru ruhla birlikte 

En az senin kadar yaraları olan bir ruhla

Yaşamanın Ağırlığı

Uzun zaman oldu yazmayalı, yazamayalı. Bazen kafamın içindeki düşünceler o kadar yorucu ve boğucu oluyor ki nefes bile almaya mecalim yokmuş gibi hissediyorum. Bazen zamanın nasıl geçtiğini anlayamıyorum bile; düşünce selinin içinde boğulmaktan... 

Bu uzun bir süredir de böyle. Çok erken yaşta çok fazla sorumluluk almak, çok fazla mükemmele ulaşma inadı, bu dejenere coğrafyada ısrarla iyi bir insan olmaya çalışma çabası... Kocaman ve inanılmaz bir yük toplama bakınca; ruhu ağırlaştıran, beyni hareketsiz bırakan bir yük. 

Son dönemlerde yaşadığımız sağlık sorunları ise diğer tüm dertlerin ne kadar anlamsız ve çözülebilecek şeyler olduğunu idrak etmeme yardımcı oldu diyebilirim. Bu dejenere toplumdaki bireylerden uzak bir şekilde yaşamaya çalışan ve fazlaca ketum bir insan olarak, bu konu hakkında birileriyle konuşma ihtiyacı hissettim ve bunun için bir çabada da bulunmadım açıkçası. 

Bu anı, özel bir gecede, hafif alkollü bir halde kendimi arkadaşımla konuşuyorken yakaladığımı fark ettim. Neden ona anlattığımı düşündüm bir an çok fazla samimi olmamama rağmen kendisiyle. Sonra beynimde parçalar oturdu: Samimiydi, en önemlisi benzer bir süreçten geçmişti. Hala ailecek o illetle uğraşıyorlardı ve artık hayatlarının bir parçası olmuştu. Buna alışmalıydım. İstemesem de. Beynim insanları görünmez bir süzgeçten geçirdikten sonra doğru kişiyi bulup tüm sırlarımı ağzımdan döküyor gibiydi. Buydu tam olarak gerçekleşen şey. Kendisi, maneviyata önem veren fakat bunu sadece kendisi ve inandığı şey arasında, "günümüz dindarlarından" çok farklı ve saf bir şekilde yaşayan mükemmel bir ruha sahip. Konuşmanın ilerleyen kısmında "İnsan, üstesinden gelebileceği kadar dertle sınanır. Sen bunları yaşayabileceğin ve üstesinden gelebileceğin için yaşıyorsun ve başarıyorsun. Sen olmasaydın? O zaman ne olacaktı?" dedi. Durdum. Düşündüm. Evet, üstesinden geliyordum. Öyle ya da böyle. Kendimi manevi açıdan eksik ve yetersiz hissettim...

İnsanın inanabileceği bir "şey" olması halinde, o şey için her şeyi yapabilir sanırım. Yani onu bir dayanak, bir dinlenme alanı, hayata karşı -bir anlığına bile olsa- bir es olarak kullanabilir. İnsan bazen gerçekten böyle bir şeye ihtiyaç duyuyor. En azından duyabiliyormuş, bunu tecrübelerim bana gösterdi. Gösteriyor da. 

Her şeyin üstesinden gelebilmek, bir insan için bu hayattaki en büyük başarı sayılabilir. Bu başarının perde arkasında, hayatın o kişiden alıp götürdüğü belki sayısız şey de vardır. Bunların bütünü o kişiyi "o" yapar zaten. Bunları anlatmaya, bunları paylaşmaya ihtiyaç duyabiliyormuş insan... O ağırlık altında ezilirken, bir nebze de olsa hafifleyebiliyormuş insan. 

Düştüğünüzde elinizden tutacak, yorulduğunuzda başınızı omzuna koyabileceğiniz, sizinle birlikte olacak olan ruhlarla karşılaşmanız dileğiyle... 

Yolculuk

Bana bir yolculuk sözü verdin
Ama bizim için her gün yağmurlu
Bu rotadan bıktım
"Hayır" ve "Yapma" dolu bir manzara
Ve kapı kapalı
Ama sen benim için her zaman
Açık bir yara gibisin
Ama bilemezsin ki,
Bir gün veya bir gece
Birlikte seyahat edebiliriz
Beni tekrar istemeni istiyorum
Rüzgar olmanı istiyorum
Ateşte olduğum gecelerde gelmek
Ve gömleğimin düğmelerini açmanı
Aşk bir yolculuk değil, kazananı olan bir savaştır
Ancak bu ikisinden hangisi en acı verici,
Yalnızlık ya da temas?
Ama bilemezsin ki, bir gün veya bir gece
Birlikte seyahat edebiliriz
Ve kapı kapalı
Ama sen benim için her zaman
Açık bir yara gibisin
Beni tekrar istemeni istiyorum
Rüzgar olmanı istiyorum
Ateşte olduğun gecelerde gelmek
Ve gömleğimin düğmelerini açmanı
Sessizlikte hayalet olmak
Korktuğum her şey olmanı
Ve sonra bir öpücükle
Kollarında uyumak

Büyümek Büyümek Büyümek

Bu yazımda, bu blogu oluştururken yapmamayı planladığım bir şeyi yapıyor olacağım: Yaşadığım bir tecrübeden direkt olarak bahsedeceğim. 

Amacım yerme, birilerini kötüleme vs. olmayacak kesinlikle. Sadece aynı süreçlerden geçebilecek birilerine bir ışık tutuyor olabileceğimi düşünerek yazıyorum...

Bu yaşıma kadar kendi göbeğini kendi kesen biri olarak, kendi kendime, cinsel yönelimimi çok geç itiraf eden biriyim aslında ve bunun getirdiği yaşam tarzını çok geç yaşamaya da başlayanlardanım. Bunu günümüzle kıyaslayarak söylüyorum; günümüzde 13-14 yaşından itibaren bu durumun gölgesinde yaşamadan, rahat şekilde dile getiren kişi sayısı eskiye nazaran çok daha fazla. Birçok sebep var tabii bunun ardında; çevresel faktörler, farklı kişilik özellikleri vb. gibi. 

Kendime itirafta bulunduktan sonra tanışma uygulamalarını kullanmaya başlamıştım ben de. Bunun da çok komik bir anısı vardır. Google'a yazarak bulmuştum bu uygulamayı :) Konudan saptırmadan devam etmek gerekirse, uygulamayı bilmeyen biri herkes o uygulamayı sadece tanışma, sohbet, arkadaşlık gibi amaçla kullanıldığını düşünür diye düşünüyorum ki ben de öyle düşünerek ilk girişimi yapmıştım. Sonrasında yaşanan hayal kırıklığını tahmin edebilirsiniz :) Hatta fotoğraf çalınma durumuyla karşılaşana kadar Instagram olarak kullanıyordum diyebilirim :)

Neyse, uygulamanın hayal ettiğim gibi bir platform olmadığını gördükten sonra çok nadir kullanmaya başlamıştım. Bir gün birisiyle tanıştık ve eğitim anlamında da genel kültür anlamında da kendini yaşına göre iyi denebilecek kadar geliştirmiş, o zamanlar sadece bu iki filtreye göre aradığım kriterlere uyuyordu. Fiziksel özellikleri de yanımda sırıtmayacak şekildeydi, aramızda 2 yaş vardı ve her şey uygun görünüyordu açıkçası. Uzun uzun yazışmalara başladık, bu yazışmalar telefon görüşmelerine dönüştü, sonrasında, görüntülü konuşmalar başladı. Günümün %70'i onunla geçiyordu açıkçası. Ayrı şehirlerde yaşamamıza rağmen, sabah birlikte uyanıyorduk, gece birlikte uyuyorduk. Günler böyle geçmeye başlamıştı ve ben hiç olmadığım kadar mutluydum o sıralar. Sürekli hale gelen bu görüşmeler artık fiziksel olarak da tanışma isteği uyandırmaya başlamıştı. Uygunluk durumuna göre ben kalkıp yanına gittim ve buluştuktan sonra da o yoğun hislerde olumsuz anlamda herhangi bir değişim olmasını bırakın, tam tersine daha da arttı. Günler devam ederken, ben ziyaretlerimi sıklaştırdım, birkaç günlüğüne kalmaya da başladım. Artık ilişkiye evrilmişti durumumuz. Çok güzel zaman geçiriyorduk, uyumsuz olduğumuz, fikir ayrılığı yaşadığımız konular, durumlar elbette oluyordu fakat iyiydik. Onun da bu ortamdan bir çevresi yoktu, benim de. Eski diye bahsettiği ilişkileri olmuştu, onlardan bahsetmişti. Güvensizlik ortamı yaratacak herhangi bir durum söz konusu kesinlikle olmamıştı, olmuyordu. 

Kendisi haftanın belirli günleri başka bir şehre yüksek lisans derecesini tamamlamak için gidiyordu ve orada da bir arkadaş grubu vardı. Hafta sonuna denk gelmesi durumunda meyhanede sonlanan bir ziyaret oluyordu o ve arkadaş grubu için ve belirli periyotlarda ya fotoğraf gönderiyordu ya da konuşuyorduk. Bunları ben ona güveneyim ya da şüphelenmeyeyim diye değil içinden geldiği için yapıyordu ki asla benim de talep etmeyeceğim şeyler arkadaş grubuyla olan bir kişiden, kesinlikle tarzım değil.

Her şey çok güzel devam ederken, ilişkinin en başında bir kere daha kısaca dile getirdiği ve bir daha dillendirmediği bir konudan bahsetti telefonda, yaşadığı şehre dönerken. "Ben sanırım kadınlardan da hoşlanıyorum, ama emin değilim sanırım." Sonra o arkadaş grubundan olan bir kadınla sarhoşken kadının yatağına girmesiyle yakınlaştıklarını ama bir şey yaşamadıklarını anlattı. Hepsini çok normal karşıladım, çünkü o da bazı şeyleri kendisine hala itiraf edip etmemek konusunda arafta kalmıştı anlattığı kadarıyla. Sonrasında ben sanırım biseksüelim konusu çokça dönmeye başladı. Ben evlenmek ve çocuk sahibi olmak istiyorum sanırıma dönüştü bu sonrasında. Üzülmüştüm bu duruma ama oysa eğer hissettiği gerçekten, benim de elimden gelen bir şey olmayacaktı. Ben de kendisiyle bu konuyu uzun uzadıya konuştum. Kendisini suçlayamayacağımı, tam tersi bunu destekleyeceğimi ama kafasında bir şeyleri netleştirmesi gerektiğini söyledim. Nasıl yapacaksa ben de yanında olacağımı dile getirdim; hangi türlü olursa olsun hayatında olacağımı ama böyle bir evlilik ya da karşı cinsle ciddi bir ilişkiye evrilmesi durumunda hayatında olamayacağımı dile getirdim. Ne olursa olsun beni hayatında her zaman istediğini dile getirdi kendisi de...

Bir sonraki arkadaş ziyaretinde yine aynı kadınla benzer bir durumla karşılaştığını ve bu sefer hiçbir şekilde uyarılmadığını anlattı kendisi. Bunu üzülerek anlattı bana. Neden üzülerek söylediğini sorduğumda "Ben gizli saklı bir şeyler yaşamak istemiyorum, legal olarak bir şeyler yaşamak istiyorum sanırım" gibi bir açıklaması oldu ve ben bir kere daha şok yaşadım... Bu esnada ben kendisi için kocaman bir sürpriz paketi hazırlıyordum doğum günü için. Paket maddeden çok manevi anlamda iddialı ve çok orijinal bir paket olmuştu (hala o paketi nasıl bir yaratıcılıkla yapmışım ben ya diye aklıma geldiğinde şaşırırım kendi kendime :))

Ben sürprizimi yaptım ve çok güzeldi benim hissettiklerim de onun yaşadığı o mutluluk da. Tabii bu mutluluk çok kısa süre sonra kaçınılmaz sonla sonlandı: Ayrılık :)

Ben kendisiyle bu konuyu en ayrıntılı haliyle konuştum, benim de başıma kendisinin başına gelen benzer olaylar geldiğini ama kadınlardan özellikle uzak durduğumu, bir kadına umut verdikten sonra ona kötü anılar yaşatmamak adına bunu yapmak istemediğimi ve asla da yapmayacağımı, benimle duygusal anlamda birliktelik yaşamak isteyip de reddettiğim bir yığın kadının zaten ahını aldığımı düşündüğümü söyledim kendisine. Kendisi "Beğensinler beni, beğenmeleri hoşuma gidiyor ve toplum da bunu kabul ediyor" gibi akıl almaz bir açıklamada daha bulundu. Ben de kendisine önceden söylediğim gibi bu süreçte yanında olacağımı ama ciddi bir ilişkiye girmesi durumunda yanında olamayacağımı bir kere daha tekrarladım net bir şekilde. 

Yaptığım sürpriz öncesinde de telefon görüşmelerimiz sekteye uğramıştı, eskisi gibi saatlerce görüntülü konuşmuyorduk, konuşmuyorduk. Bu durum bu sefer beni arafta bıraktı. Ve bu konuyu konuşmak için biraz zaman geçmesini bekledikten sonra kendisiyle bunu konuşmak istediğimi söyledim ve kendisi o kadınla bir süredir çıktıklarını(?) dile getirdi ve bana söyleyemediğini(?) söyledi. Bu olaydan sonra ipler tamamen koptu. Ben kendisine, ben kendisine çok net bir şekilde kendisinin yanında olacağımı, bunun için elimden geleni yapacağımı iletmiş olmama karşın beni yok sayarak hareket etmesine çok kızmıştım. Ve benim için bir anda tamamen bitti tabii ki. Arkadaşlarım aracılığıyla bana ulaşmaya çalışmıştı sonrasında ve arkadaşlarımdan da hiç beklemediği şekilde benden uzak kalması gerektiği sert şekilde iletilmişti :)

Aradan kısa bir süre geçtikten sonra gecenin bir vakti yine arkadaşımı sosyal medyadan rahatsız etmiş ve benimle konuşması gerektiğini iletmiş, her yerden engelini tekrardan kaldırdım ve konuştuk. Kadınla olan birliktelikleri birkaç ay sürmüş ve çok kötü şekilde ayrıldıklarını, yapamadığını, olmadığını söyledi. Bunun için üzüldüğümü, aradığı şeyi umarım bir gün bulabileceği temennisinde bulundum ve bana konuşma sonunda sana ne oldu dedi. Kendisi, bu anlattığı son olaydan sonra, kesinlikle bir narsistti ve gösterdiğim bu tepki hiç benden görmediği bir şeydi, afallamasına sebep oldu. Ben de tartışmaya dönüştürmeye çalıştığı konuşmayı iyi dileklerde bulunarak sonlandırdım. Verdiğim tüm o manevi değeri çok yüksek olan defterleri, yazıları, hediyeleri kendisine ait olmadığı için geri isteyip hepsini imha etmiştim sonrasında. Sanırım bunu, o zamanki bene göre, onu hatırlatacak hiçbir şeyi görmek istemememdi, acı çekmemek için aldığım bir önlemdi sanırım kendimce. 

Çıkarılması gereken derslere gelecek olursak, 

- Fazlaca fedakarlıkta bulunarak ve özverili bir şekilde hareket edilen ilişkide bile kaçınılmaz sonla karşılaşabiliyor, buna kesinlikle hazırlıklı olmak gerekiyor

- Evcil hayvanınız dışında kimseyi, hayatının sonuna kadar sizinle olacakmış gibi düşünmeyin

- Kimse için asla yapmam diyeceğiniz şeyleri hayatınıza aldığınız özel olduğunu düşündüğünüz kişiler için bile yapmayın

- İlişkide eğer yanlış olduğunu düşündüğünüz bir şeyler varsa bunu dile getirin ve çözüme odaklı hareket edin

- Kendinizden asla taviz vermeyin, ilişki için maalesef her şey mübah değildir

- Öncelikle kendinizi düşünün, kendinizi asla ikinci plana atmayın

- Hiç kimse vazgeçilmez değildir, bunu muhakkak hissettirin

- Her zaman kafanızda bir acaba olsun

- Yaptığınız hareket karşı tarafı üzecekse, bırakın devam edin. Aksi durumda üzülen taraf maalesef siz olursunuz

Sonrasında tekrardan görüştük bu arada, yurt dışına çıkmadan hemen önce aradı ve uzun uzun konuştuk :) Hayatına kimseyi alamadığını dile getirdi durduk yere. Benimse kendisine karşı hiçbir hissiyatım yok, kendisi yeniden bir şeyler deneyebileceğimizi net bir şekilde söylemesine karşı. İyi bir insan ve umarım mutluluğu bulur bir şekilde...

Hayatlarımız ve zamanlarımız çok çok değerli ve biricikler. Bu bağlamda hareket ederek, güçlü ve motive kalın...

Aklımdasın

Çok özledim seni

Konuşmalarımızı, gülüşlerimizi

Tam da buradan diyerek 

Gösterdiğim yerden öpmeyi

Hepsini çok özledim...

Her gün batışında

Her ay belirdiğinde

Her gece boşluğa düştüğümde 

Aklımdasın

Kokun benimle

Sesin de öyle

Ruhumun ağırlığından 

Kurtulmamı sağlayan o ezgili sesin...

Ne çok anı biriktirmişiz

Aslında var olmayan o zaman diliminde

Hep var olan bir zaman dilimi

Ama hiç olmamış gibi

Nereden bilebilirdim?

Oralarda bir yerlerde olduğunu

Benim hala buralarda bir yerde olduğum gibi

Ben burada kalmaya devam edeceğim

Kaldığım yerde duvarların ardında olacağım

Duvarlarım hep olacak

Ama aşılmayacak gibi değiller

Güneşin doğduğunda erişemediği yerlere

Batmaya başlarken erişmesi gibi

Karşımda senin imzanı görerek

Her güne başlarken

Her ayı gördüğümde

Her o ezgili sesi duyduğumda 

Gülümsemeye devam edeceğim

Kaybetmek ve Kaybolmak

Yağmur sesi, gök gürlemesi, arka planda çalan hafif bir müzik ve bu üçlüye ek evde olmak kadar huzurlu hissettiren şeyler, sayabileceğim kadar az desem mübalağa etmemiş olurum sanırım. 

Bu ortam düşünmek için, dağınık olan düşüncelerimin dökülmesi ve kendime itiraflarda bulunabilmem için düşüncelerime ve bana bir davetiye niyetindedir adeta. 

Hiç kendinizi ifade etmek isteyip de edemediğiniz bir durumla karşılaştınız mı? Eminim birçoğunuz evet diye geçirmektedir içten içe. 

Benim için de çok sık karşılaştığım bir durum diyebilirim. Bunun birçok sebebi var bence; bir olay karşısında düşünceleri açığa vurmak isteme durumunda, ataerkil toplum ve Orta Doğu kültürüne has saygı göstergesi(?) olarak 'küçükler cevap vermez' yaklaşımı, ketum bir yapıya sahip olmak, düşüncelerin ortaya dökülmesiyle birlikte dış ortamda bir kaosun oluşacağını düşünme, düşüncelerin bölük-pörçük ve çok kompleks olması gibi nedenler sıralanarak, liste uzayabilir. 

Bu durumun sürekli hale gelmesiyle birlikte kaybolmuş hissediyor insan, artık boş vermişlik evresine terfi ediyor, dış dünyaya karşı hissizleşiyor, kabuğuna çekiliyor ve kendi içinde bir dünya kurarak orada istediği şeyleri, yukarıda bahsettiğim gibi elverişli bir ortam yakaladığında sadece kendisiyle paylaşıyor. Şanslıysa eğer, birisini bulabiliyor kendisini anlayabilecek; benzer süreçleri tecrübe edinmiş, ortak noktaları olduğunu gördüğü birini bulabilirse...

Kaybetmek fiili mecazen de gerçek anlamında da aynı kapıya çıkıyor bu durum özelinde, kaybetmiş olmak ortak bir paydada buluşabilmek için yine ayrı bir faktörken, yine aslında o ortak noktaların tek tek birleştirilmesiyle ortaya çıkan bir siluet gibi beliriveriyor orada. 

Dünyaya savrulan kelimeleri ve sözlük anlamlarından uzak, kelimelerin ne anlatmak istediğini, bilemeyebiliriz fakat tahmin edebiliriz belki de. 

Kaybetmek ve kaybolmak dendiğinde aklıma bunlar geliyor benim. Ya sizin? 

İki Kelime

 İnsan, yani homo sapien dediğimiz tür, ortalama 80 yıl yaşayan, aciz varlıklar aslına bakacak olursak.  (Latince 'akıllı adam' olarak çevrilebilen bir kelime. Bu arada homo Yunanca 'eş' anlamı taşımakta ve homoseksüeldeki homo Yunanca'dan alınırken seksüel nedense Latince'den alınmış. Neden diye sordum ama çok bir şey bulamadım, canları öyle istemiş demek ki diyerek geçtim bu konuyu, bilen varsa ardındaki hikayeyi, dinlemek isterim) 

Doğuyoruz, doğduğumuzda o kadar aciziz ki boynumuzu dahi birilerinden destek alamadan düz tutamıyoruz, çuval misali. Emeklemek, yürümek, çiş-kaka eğitimi derken 6 yaşları civarı ayaklarımız üzerinde durabilerek erişkin olanların pre versiyonu olarak varlık ediniyoruz evrende. Büyümeye devam ediyoruz; sadece fiziksel değil tabii ki mental olarak da büyümemiz devam ediyor. Sözüm ona büyüdüğünü iddia eden ve yaşını dile getirerek bilmişlik yapanlar haricinde bu süreç bu şekilde işliyor. Onların gelişimleri genelde mental olarak 6 yaşında kalıyor. Bir yandan güzel bir yandan kötü. Neyse kendi dertleri ya da dert de değil bilmiyorum. Bana ne? Konumuz bu değil. 

Bu süreçte insan olarak bir sürü olay tecrübe ederek, benliğimize hepsini ilmek ilmek işliyoruz ve nihayetinde o kişi oluyoruz. 

Bunları yaşarken o kadar büyük travmalar da atlatıyoruz ki aslında farkında olduğumuz ya da farkına bile varamadığımız travmalar. Travmaların sebebi gönül işleri olabiliyor, ikili ilişkiler olabiliyor, beklenmedik kişilerden ihanete uğramak ya da benliğimizin hiçe sayılması gibi çözümü olabilen sorunlarla birlikte çözümü olmayan ölüm de bu travmaların oluşmasında en büyük yere sahip. 

Hiç sevdiğiniz birini kaybettiniz mi? Dilerim ki kaybetmemiş olun. Bütün anılarınız, bütün kafanızın içinde onunla yapmış olduğunuz, şeyler, rutinler birden o olsaydı böyle derdi, o olsaydı bunu yapardı, aynı tepkiyi verirdi o da, ne güzel gülerdi gibi hayali varsayımlara dönüyor ya da hiçbir şey demeden içinizde varsayımlarda bulunabiliyorsunuz sadece başkalarından duyduğunuz anılarla kafanızda yer ediyor bazı şeyler, ötesine asla geçemeyerek... Sonrasında başka insanların gündelik sıkıntıları size o kadar boş ve şımarıkça geliyor ki maalesef ciddiye alamıyorsunuz. En azından benim için bu böyle. 

Ve bunu bir defa yaşadıktan sonra, bu gerçeğin aslında sana ne kadar yakın olduğunu idrak ettiğin o andan itibaren, çevrendeki sevdiklerinin, senin için önem ifade eden kişilerin de bir gün bu diyarlardan gideceğini bilerek, onlarla çok daha fazla zaman geçirmek istiyorsun, çok daha fazla seslerini duymak istiyorsun, dokunmak, daha fazla anı biriktirmek... 

Bunların bilincinde olarak yaşıyor olsak dahi, yaşadığımız coğrafyanın barbarlığından ve içinde bulunduğu kaostan kaynaklı olsa gerek, sevdiklerimize seni seviyorum cümlesini hayatımızda kaç kere kullanıyoruz? Çoğu zaman kullanmadığımıza eminim. Halbuki yarın ya da bir saat sonrası belki on dakika sonrası bile çok geç olabilir. Çok geç olmadan söyleyin. Sizin onu sevdiğinizi bilsin. Her kimse o kişi. Belki bir daha söylemek için fırsatınız hiç olmayacak, belki siz olmayacaksınız. (Maalesef ben de seni seviyorum cümlesini çok rahat kullanamıyorum itiraf etmeliyim ki fakat bunu elimden geldiğince eylemlerimle hissettirmeye çalışıyorum diyebilirim, bu şekilde ne kadar sevdiğimi göstermeye çalışıyorum tabii ama seni seviyorum cümlesinden büyük müdür bu bilemiyorum...)

Evrende iki ayak üzerinde durmayı bile uzun zaman sonra başarabilen yaratıklar olarak, bazı şeylere fazla anlam yükleyip, gururu ya da acaba karşı taraf beni yanlış mı anlar, o bana bunu yapmıştı, bu cümleyi ona söyleyemem gibi düşünceleri kafanızdan temizleyip, SÖYLEYİVERİN HADİ! Zaman çok geçmeden yapın bunu. 

Yani demem o ki çok da büyük anlamlar yüklememek lazım varlığımıza. O ona bunu dedi, öteki ona bunu yapmadı, bana böyle demişti, ya beni terslerse gibi düşüncelerin hepsi geçiyor, zaman da öyle. Zamanın size pişmanlık gibi bırakacağı tatsız hediyeleri unutun, zaman size meydan okurken, zamandan önce davranıp siz ona meydan okuyun, gelin birlikte meydan okuyalım!